از آخرین نوشته ای که هدی اینجا گذاشته 6 سال میگذره. از آخرین مطلبی که با هم نوشتیم 9 سال. هنوز یادم نرفته اون احساس مسئولیت صبح به صبحمون رو، وقتی بیدار میشدیم و مثل کسایی که بیزنس مهمی دارن می‌پریدیم کامپیوترمونو روشن میکردیم.

هرکدوممون روزی 1 ساعت اجازه داشتیم از کامپیوتر استفاده کنیم. بخاطر همینم برای طولانی تر کردنش توی تایم اون یکی هم زل میزدیم به مانیتور. دعوا همیشه سر این بود که کارای نیمکتو توی تایم کی انجام بدیم.

هروقت مطلب مهمی به گوشمون میرسید، یا بازی مهمی بود، با ذوق مینشستیم یه پست ازش درمیاوردیم. اصرار داشتیم کار گروهی کنیم. نمیدونم چرا ولی تو مدت تقریبا سه سال فعالیتمون هروقت هرکی پیشنهاد داد اسمامون رو جدا کنیم تا ته هر پست بزنه دقیقا کی نویسندشه مقاومت کردیم. ما یه نفر بودیم، هرچند هدی دوسال بعد از من به دنیا اومده، ما همیشه یه نفر بودیم.

از آخرین نوشته ای که هدی اینجا گذاشته 6 سال میگذره. از آخرین مطلبی که با هم نوشتیم 9 سال. با هم زندگی نمیکنیم دیگه. بچگیمون تموم شد و هرکدوم رفتیم سراغ مشغله های خودمون. هنوز مهم ترین آدم زندگی همیم. هنوز یه نفریم.

از آخرین نوشته ای که هدی اینجا گذاشته 6 سال میگذره، ولی من هنوز گاهی مینویسم چون همیشه برام move on کردن خیلی سخت بوده. همه بزرگ شدن انگار، هدی هم بزرگ شد، و منو توی 17 سالگیم جا گذاشت.