می‌نویسم چون با خودم قرار گذاشتم تا آخر عمرم هیچوقت اینجا رو ول نکنم. هرازگاهی بیام و یه مطلبی چیزی بذارم، پستای قدیمی رو بخونم، لینک‌های قدیمی رو - که الآن بیشتر شبیه قبرهای خالی شدن- نگاه کنم و البته با اینکه تقریبا همه‌شون تعطیل هستن هیچکدوم رو پاک نکنم تا یادم بمونه که آخرین دوستهام توی این فضا کیا بودن :)

میهن بلاگ بسته شد و من استرس اینو دارم که این اتفاق برای بلاگفا هم بیفته. به خاطر همین هر چند وقت یه بار یه بک آپ از مطالبمون می‌گیرم. حقیقتا اینجا فضای خیلی عجیبی داره. یه ترکیبی از اندوه و حسرت و خاطره و البته یه سرخوشی مصنوعی ناشی از حس دروغین برگشت به گذشته؛ در یک کلمه، نوستالژی. کلمه نوستالژی در حقیقت به معنای رنجِ خواستنِ چیزهای ناممکنه... که به نظرم دقیقا توصیف بلاگفاست برای من:)

اون روزا که به سادگی تمام جزئیاتش رو میتونم به یاد بیارم، اینجا یه وبلاگ ورزشی بود که توش از هر دری حرف میزدیم و منتظر بودیم مثلا والیبالیست یا فوتبالیست مورد علاقه یا حتی غیر مورد علاقه‌ی ایرانی یا خارجیمون دست توی دماغش کنه تا اینجا راجع بهش بنویسیم. پرسپولیس 4-5 سال بود قهرمان نشده بود و تا آخرین روزهای سرپا بودن این وبلاگ، سال 92 هم، قهرمان نشد. امروز که 31 اردیبهشت 1400 عه (می‌دونم نیازی به نوشتن تاریخ نیست و اون پایین تاریخ میخوره) پرسپولیس توی یه رقابت تنگاتنگ برای صدرنشینی با سپاهانه، تا پنجمین قهرمانی متوالیشو کسب کنه... 3>

برای خودم نوشتم اینارو. که سالهای بعد که همچنان میام اینجا، این مطلبو ببینم. منی که هر روز صبح، با احساس مسئولیتی ستودنی، می‌اومدم وبلاگو آپدیت میکردم و بعدش بدو بدو میرفتم به تک تک لینک‌هام خبر می‌دادم. الان قراره سالی حداقل یه بار بیام، یه مطلب بذارم که کسی قرار نیست بخونه، و به هیچکس هم خبر ندم که چیزی گذاشتم. خدا خودش شفا بده:)

حدیث